Okazuje się, że prawie nigdy nie dostrzegamy rzeczywistości. Widzimy natomiast jej odbicie w formie słów i pojęć, które zaczynamy uważać za rzeczywistość. Nasza interpretacja świata w którym żyjemy, jest w głównej mierze wytworem powierzchownego umysłu, bezmyślnego powielania jedynie słusznych poglądów, trendów, mód, sloganów, dążeń, "wartości", wpojonych zachowań i zmiennych zasad - tylko aktualnie powszechnych.

   Nad brzegiem rzeki bawiła się grupka małych dzieci pod opieką wychowawcy.  W niewielkiej odległości usiadła na ławce młoda kobieta. Grupka dzieci podbiegła do niej i zagadnęła. Wywiązała się miła pogawędka, ładna pani poczęstowała dzieci cukierkami, zaczęła się z nimi bawić. Dzieci były uszczęśliwione. Dostrzegł to wychowawca i surowo przywołał je do siebie mówiąc.

- Nie wolno wam zadawać się z tą kobietą!

- Ale dlaczego? - dopytywały się dzieci.

- Bo to prostytutka - wyjaśnił wychowawca.

- To my lubimy prostytutki! 

Zdaniem wychowawcy dzieci temu słowu nadały błędne pojęcie, więc je odpowiednio sprostował nadając mu inne - teraz właściwe pojęcie.

Czy dostrzegamy człowieka w całej jego prawdzie?

   Potrzeba refleksji, poznania siebie dla wyzwolenia się z błędnego sposobu myślenia, z wpojonych pojęć i uprzedzeń. Potrzeba zapragnąć patrzeć na świat własnymi oczami, za przyjaciela i przewodnika mając głos swojego sumienia… Potrzeba odnaleźć właściwy punkt odniesienia dla swoich osądów, dla swojego porównywania się, dla swojej samooceny.

   Większość ludzi dla ratowania swojego "ego" woli jednak żyć w złudzeniach. To jednak jest możliwe tylko do pewnego czasu. Im więcej i dłużej się oszukujemy, tym większy ból i wstyd czeka nas w chwili przejścia do wieczności. 

Ile warte jest życie przeżyte w złudzeniach?