"Wszelkie Prawa zastrzeżone" jedynie co do zasad wzajemnego  szacunku. Kopiowanie, wykorzystywanie i rozpowszechnianie materiałów jest jak najbardziej wskazane - nie myślmy jedynie o sobie. Z witryny tej nie czerpiemy żadnych korzyści (nie ma tu też reklam), a utrzymujemy ją z własnych środków i własnej pracy. Ma służyć powszechnemu dobru. Prosimy więc o wyrozumiałość, jeżeli nieświadomie wykorzystaliśmy czyjąś własność prywatną. Z góry przepraszamy, prosimy o wspaniałomyślność lub o ewentualny kontakt, a  usuniemy. Również w razie zauważenia błędów i niejasności, których wykluczyć nie możemy pomimo wszelkich starań, by była tu jedynie prawda.  

 Wszelkiego prawdziwego dobra wszystkim bez wyjątku życzymy. Z darem modlitwy o  oświecenie nas wszystkich światłem Bożej Prawdy.  

               Małgorzata        Stanisław        Valere Nihil

DEO  OMNIA  GLORIA
et  beatissimae virginis Mariae  

  Strony mogą zawierać pliki cookies.    

O DRODZE DO PRAWDY...  O BOGU I  O  SOBIE 

Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i Niewiastę, między potomstwo twoje a potomstwo Jej: Ona zmiażdży ci głowę, a ty czyhać będziesz na Jej piętę.  (Zob. Rodz 3,15; tą "piętą"- jak powiedziała sama Maryja, są Jej umiłowani Kapłani)

POZNANIE SIEBIE

 Stajemy się udręczeni, miotają nami złe emocje, ulegamy załamaniom psychicznym,

bo nie radzimy sobie w sprostaniu wymaganiom świata. 

One zwodzą naszą psychikę, która usiłuje nadać sens życiu, dać mu trwałe szczęście,

zdrowie, sprawność, panowanie, bezbłędność, ludzki podziw, nieśmiertelność... 

- co przecież przekracza jej możliwości i kompetencje.

Środki odurzające, psychotropowe, psychoterapie, uciekanie w wielkie emocje, dostarczanie sobie bodźców zmysłowych itp., 

tylko na chwilę znieczulają, ale nie wyzwalają  z udręczenia, nie usuną trwogi, jaka dobija się

do naszej świadomości zaraz po ustaniu działania środków otumaniających naszą świadomość. 

Nawet samobójstwo nie wyzwoli lecz wszystko przed czym chcemy uciec nieskończenie spotęguje. 

By się wyzwolić ​z tego, co nas niszczy potrzeba poznania dlaczego tak się dzieje, poznania siebie,  rozpoznania swych

tyranów wewnętrznych i zewnętrznych, zrozumienia co należy czynić, na jaki wzór. 

 Wyzwala poznanie PRAWDY o Bogu, Który jest samą Miłością oraz o tym świecie, który temu zaprzecza, to ośmiesza - i tym nas zwodzi.

Potrzeba rozpoznania swojej aktualnej  sytuacji tzn. na ile już uległem temu zwodzeniu.

Uległem, gdy Bóg i Jego sprawy są dla mnie tematem tabu.

Nasze życie, to podążanie jakby jedną z dwóch różniących się dróg, pośród dwóch odmiennych światów. 

To dwa sposoby życia: dla ciała lub dla ducha. 

Zdecydowana większość  wybiera błędnie i  wpada w tyranię świata oraz własnych sfer - cielesnej i uczuć.

Potrzeba odkryć swoje prawdziwe, bo nieśmiertelne "ja", już teraz zacząć utożsamiać się

ze swoją duchową samoświadomością, którą  staniemy na Sądzie. 

Moje drogi są drogami wspaniałymi, prowadzącymi do doskonałości.

Jesteście wezwani do bycia doskonałymi. Jezus  (Por. Mt 5,48; PŻwB 2.05.2001)

Cognosce te ipsum tzn. poznaj samego siebie - mówi stara łacińska maksyma.

To wszak sprawa bardzo trudna. Jednak bez poznania siebie żyjemy najczęściej wyobrażeniami, a nie rzeczywistością, w samooszukiwaniu się, a nie w pełni świadomie.   A takie życie nie ma wartości, gdyż w nieuświadomionym egocentryzmie wszystko postrzegamy subiektywnie. Świat sprowadzany jest do własnego ubogiego poziomu, najczęściej do jedynie powierzchownego osądu.  Własne upodobania, uzależnienia, przekonania, poglądy, uprzedzenia, lęki, obawy, pragnienia (np. sukcesu, pozycji, uznania, władzy itd. ) i inne osobiste względy sprawiają, że jesteśmy we wszystkim stronniczy, we wszystkim co czynimy jest ukryta własna korzyść, własna egoistyczna miłość.  Tak kształtuje nasz sposób myślenia ten wrogi Bogu świat.  Decydując się na poznanie siebie (w odwiecznej Prawdzie), otwieramy się na prawdziwe poznanie Boga (bo mamy jedynie mgliste wyobrażenia), a poznając Boga, w Jego Świetle poznajemy coraz głębiej samych siebie - w Bożej Prawdzie. 

Wówczas dostrzegamy, że dla Boga najcenniejsza jest czystość naszej duszy, bo z takiej wypływają te czyny, które są prawdziwie czyste tzn. bezinteresowne.  A tylko i wyłącznie te zapisywane są w naszej "Księdze żywota".

Zatem bezwzględnie warto wejść na drogę poznania siebie,  na drogę życia  mądrego, sensownego, owocnego, celowego, świadomego.  By swojej jedynej szansy duchowego wzrostu i zdobycia zasług nie zmarnować, by nie obudzić się w chwili swej śmierci z pustymi rękami uświadamiając sobie swoją zakamuflowaną  interesowność, swoją gnuśność... - i nie żałować na wieki zmarnowania czasu swojego ziemskiego życia.

Sokrates (470-399 r.p.n.e) - starożytny grecki filozof jako pierwszy dokonał całkowitej reorientacji zainteresowań filozoficznych. Można powiedzieć, że na podstawie swoich własnych doświadczeń życia wewnętrznego głosił prawdę o człowieku posiadającym duszę (psyche). Była to dla niego jedyna wartość, którą warto badać. Stąd sokratejskie hasło, by „poznać samego siebie”.  

Sokrates uznawał, że to dusza jest właściwym człowiekiem, jego prawdziwym  „ja”. Każdy człowiek jest wyposażony w indywidualną duszę, która odróżnia go od zwierzęcia i jest siedzibą cnót. Stąd człowiek o nią powinien zabiegać jako o dobro najwyższe. 

Za tę prawdę z wielką godnością oddał swoje życie 

Święta Rozelina

zapytana o sposób na zdobycie Nieba odpowiedziała:

"Przede wszystkim poznaj dobrze samego siebie"

Była mistyczką i ascetką, miała dar czytania w sercach ludzkich.  Przeorysza żeńskiej kartuzji. 

*

Ludzie są zaiste dziwaczni:

bardziej cenią swoje mniemania

niż rzeczywistość.

Montesq...

*

Jedno budzi się w człowieku

w początkach życia wewnętrznego

i potem towarzyszy mu już stale  – to pragnienie poznania

siebie w prawdzie.

  bł. ks. F. Blachnicki 

*

Ten zaś, kto zobaczył siebie takim, jakim jest, jest większy od tego, kto wskrzesza umarłych.

Św. Izaak Syryjczyk

*

(...) Konieczna jest autentyczność człowieka, nie hipokryzja grobów pobielanych.

Nieliczni są ci ludzie, którzy naprawdę badają samych siebie, patrząc na swoje defekty… Nieliczni są ci, którzy podejmują drogę prawdziwego nawrócenia… Hipokryci są bardzo liczni w Ludzie Bożym…

Pilne jest autentyczne nawrócenie, którego człowiek się wyrzeka, kiedy patrzy na siebie samego jak na „boga” nieistniejących cnót i darów, napełniony pychą przez fałsz swojego ludzkiego „ja”.

Osobiste czyny i postępowanie są termometrem, który, niczego nie ukrywając, krzyczy do was żywym głosem [o waszym] prawdziwym życiu wewnętrznym, zakażonym duchową ślepotą, która zalewa Ziemię.

 12.06.2021 

*

Poznajcie siebie, przemieńcie się w to, czym powinniście być, a [co] aż do tej pory wam się to nie udało. Proście Ducha Świętego o dary potrzebne do tego, żebyście byli ludźmi karmiącymi się Bożą Miłością. Przyjmujcie Boże Miłosierdzie, aby stawić czoła złu, które dezorientuje Kościół. (...) Nie czekając na chaos, zacznijcie działać przed nim...  

   Orędzie św. Michała Archanioła 13.07.2021

Są tacy, którzy są jeszcze obojętni na to, co widzą przed swoimi oczami. Chcą ignorować prawdę tego momentu, żeby nie myśleć ani nie zmienić [swojego] życia. Ludzie żyjący w iluzji! Bez zmiany życia, bez pragnienia i dyspozycji do nawrócenia, nie zdołacie ocalić [swej] duszy.

NS. Michał 14.09.2021

*

Dusza, gdy się modli do Mnie, poznaje samą siebie.

Na tym świecie jest tak wiele zła, tak niewielu jest na właściwej ścieżce, a tak wielu kroczy niewłaściwą drogą zatracenia. Wpadają do piekła jak śnieg, który spada na ziemię...  (PŻwB)

Czy duch, który ujrzał Boga może znaleźć coś pociągającego w małych rzeczach ziemi?

*

Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu.
Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę - to właśnie czynię. 

Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, to tym samym przyznaję Prawu, że jest dobre. A zatem już nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. Jestem bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać - nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka.

A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło.  Albowiem wewnętrzny człowiek [we mnie] ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. 
Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci?  

*  

Pewnego razu zawitał na pustelnię słynny kaznodzieja. Poproszony o wygłoszenie nauki wielokrotnie powtarzał zdanie:

 - Musimy wprowadzić Boga w nasze życie.

Brat Adonijah na końcu rzekł: 

-Czyż Bóg nie jest zawsze obecny w naszym życiu?  Musimy sobie to tylko uświadomić i w tej świadomości nauczyć się żyć -  świadomi Obecności Boga w sobie i w drugim człowieku...

Tomasz Merton,

współczesny chrześcijański mistyk:

 „To powierzchowne „ja” nie jest naszą prawdziwą jaźnią. (…) To „ja”, które działa w świecie, myśli o sobie (…) nie jest tym prawdziwym „ja”, które było zjednoczone z Bogiem. Jest ono w najlepszym razie szatą, maską (…) zastępującą ową tajemniczą i nieznaną „jaźń”, której większość z nas nie odkryje aż do śmierci. Nasza zewnętrzna, powierzchowna „jaźń” nie jest ani wieczna ani duchowa”.

*

Wielotorowe badania naukowe określane jako przy-śmiertelne (ang. NDE), pozwoliły współczesnym  naukowcom uznać je jako

„przekonujący dowód nieśmiertelności świadomości i jej autonomii w stosunku do ciała biologicznego”.

To nasza prawdziwa, nieśmiertelna świadomość, która ujawnia się, gdy materialny mózg nie wykazuje oznak pracy. Możemy jednak za naszego życia dojść do tej prawdziwej świadomości siebie.  

Prawda cię wyzwoli

(Prawda was wyzwoli) J 8, 32

ROZMOWA MIŁOSIERNEGO BOGA Z DUSZĄ CIERPIĄCĄ

- Jezus: Duszo, widzę cię tak bardzo cierpiącą, widzę, te nie masz siły nawet mówić ze Mną. Oto Ja Sam będę mówił do ciebie duszo. Chociażby cierpienia twoje były największe to nie trać spokoju ducha, ani się poddawaj zniechęceniu. Jednak powiedz Mi, dziecię Moje, kto się odważył zranić twoje serce? Powiedz Mi o wszystkim, powiedz Mi o wszystkim, bądź szczera w postępowaniu ze Mną, odsłoń Mi wszystkie rany swego serca, Ja je uleczę, a cierpienie twoje stanie się źródłem uświęcenia twego. 

- Dusza: Panie, tak wielkie i rozmaite są moje cierpienia a wobec ich długotrwałości ogarnia mnie już zniechęcenie.

- Jezus: Dziecię Moje, zniechęcać się nie można, wiem, że Mi ufasz bez granic, wiem, że znasz Moją Dobroć i Miłosierdzie, więc może pomówimy w szczegółach o wszystkim, co ci najwięcej na Sercu leży.

- Dusza: Tak dużo mam różnych rzeczy, że nie wiem, o czym wpierw mówić, jak to wszystko wypowiedzieć.

- Jezus: Mów do Mnie po prostu, jak przyjaciel z przyjacielem. No, powiedz mi dziecię Moje, co cię wstrzymuje na drodze świętości?

- Dusza: Brak zdrowia wstrzymuje mnie na drodze świętości, nie mogę spełniać obowiązków, ot, jestem takim popychadłem. Nie mogę się umartwiać, pościć surowo, jak czynili święci, to znów nie dowierzają, że jestem chora i przyłącza się do fizycznego cierpienia moralne i wiele z tego wypływa upokorzeń. Widzisz Jezu, jak tu zostać świętą?

- Jezus: Dziecię, prawda, to wszystko jest cierpieniem, ale innej drogi nie ma do nieba, prócz drogi krzyżowej. Ja Sam przeszedłem ją pierwszy. Wiedz o tym, że jest to najkrótsza i najpewniejsza droga.

- Dusza: Panie, znowu nowa przeszkoda i trudność na drodze świętości, dlatego, że jestem Ci wierna, prześladują mnie i wiele z tego powodu zadają mi cierpień.

- Jezus: Wiedz o tym, że dlatego, że nie jesteś z tego świata, świat cię ma w nienawiści. Mnie on wpierw prześladował, to prześladowanie jest znakiem, że wiernie idziesz Moimi śladami.

- Dusza: Panie, znowu mnie zniechęca, że mnie nie rozumieją ani przełożeni ani spowiednik w moich wewnętrznych cierpieniach. Ciemności zamroczyły umysł mój i jak tu postępować naprzód? Tak mnie jakoś to wszystko zniechęca i myślę, że to nie dla mnie wyżyny świętości.

- Jezus: Oto Moje dziecię, tym razem dużo żeś Mi powiedziała. Wiem o tym, że jest to wielkie cierpienie, być niezrozumianą i to jeszcze przez tych, których się kocha i przed którymi nasza szczerość jest wielka, ale niech ci wystarczy to, że Ja cię rozumiem we wszystkich biedach i nędzach twoich. Cieszy Mnie twoja głęboka wiara, jaką masz mimo wszystko dla zastępców Moich, ale wiedz o tym, że ludzie duszy całkowicie nie zrozumieją, bo jest to nad ich możność, dlatego Ja Sam zostałem na ziemi, aby twe serce zbolałe pocieszyć i krzepić twą duszę, abyś nie ustała w drodze. Mówisz, że ciemności wielkie zasłaniają ci umysł, a więc czemuż nie przychodzisz w tych chwilach do Mnie, który jestem Światłością i mogę w jednej chwili wlać w duszę twoją tyle światła i zrozumienia świętości, że w żadnych księgach nie wyczytasz tego, żaden spowiednik nie jest zdolny tak pouczyć i oświecić duszy. Wiedz jeszcze, że te ciemności, na które się żalisz wpierw przeszedłem dla ciebie w Ogrodzie Oliwnym. Dusza Moja była ścieśniona śmiertelnym smutkiem i tobie daję cząstkę tych cierpień, dla Mojej szczególnej miłości ku tobie i dla wysokiego stopnia świętości, jaki ci przeznaczam w niebie. Dusza cierpiąca jest najbliżej Mego Serca.

- Dusza: Ale jeszcze jedno, Panie, co robić, jeśli jestem odepchnięta i odrzucona od ludzi, a szczególnie od tych, na których miałam prawo liczyć i to w chwilach największej potrzeby?

- Jezus: Dziecię Moje, zrób sobie postanowienie, aby nigdy nie opierać się na ludziach. Wiele dokażesz, jeżeli zdasz się całkowicie na Moją wolę i powiesz: nie jako ja chcę, ale jako jest wola Twoja, o Boże, niech mi się stanie. Wiedz, że te słowa wypowiedziane z głębi serca, w jednej chwili wynoszą duszę na szczyty świętości. W takiej duszy mam szczególne upodobanie, taka dusza oddaje Mi wielką chwałę, taka dusza napełnia niebo wonią swej cnoty, ale wiedz, że tę siłę, którą masz w sobie do znoszenia cierpień musisz zawdzięczać częstej Komunii świętej, a więc przychodź często do tego źródła Miłosierdzia i czerp naczyniem ufności cokolwiek ci potrzeba.

- Dusza: Dzięki Ci Panie za Twoją dobroć niepojętą, żeś raczył zostać z nami na tym wygnaniu i mieszkasz z nami, jako Bóg miłosierdzia i siejesz wokoło siebie blask Swej litości i dobroci, a w świetle Twych Promieni Miłosierdzia, poznałam jak bardzo mnie cierpiącą miłujesz.

(Dzienniczek 1487)

Poznanie siebie

Rzeczywistość jest inna niż to, co ludzie o niej wiedzą w oparciu o własne wysiłki i domniemania.
Jedynie Moje światło może ją ukazać. Szczególnie odnosi się to do rzeczywistości o samym sobie.
Człowiek chce siebie widzieć lepszym niż jest. I na ogół widzi to, czego pragnie, a nie to, co jest. Z tego zakłamywania siebie wynika najwięcej nieporozumień i nieszczęść pomiędzy ludźmi i między człowiekiem i Bogiem.
Wszelkie niezrozumienie, niechęci, konflikty wśród ludzi - Moich wybranych też - są owocem zakłamywania siebie.
W każdym konflikcie obie strony są winne. W różny sposób - ale wspólnie ponoszą odpowiedzialność. Jeśli ukazując czyjeś zło, robi się to z miłością i z Moim udziałem, wówczas nie ma konfliktu. Ale trzeba okazać Miłość, a nie złość lub własną wyższość.

Świadectwo 297

Trwaj przy Nim [przy Jezusie], wszystko oddawaj Jemu. Pozbądź się wszystkiego, co cię obciąża i uciska, aż do najdrobniejszych spraw. To, nad czym bolejesz w sobie i w innych, składaj w Jego Sercu, a On to oczyści i przemieni. Kiedy myślisz krytycznie, jest to bezpłodne i dla ciebie szkodliwe, lecz kiedy te myśli zanurzysz w Jego miłosierdziu, Jezus je przejmie, obmyje z brudu i obróci na korzyść waszą. W tym, że widzisz wady ludzkie i swoje, niesprawiedliwości i krzywdy, nie ma nic złego – one istnieją, a Ja dałem ci dar dostrzegania ich, lecz po to, abyś je składała w dłonie Syna mego, zanurzała je w Jego miłosierdziu. To potrzebne jest światu i tobie.

Boże wychowanie

OSOBOWOŚĆ

   Osobowość, to pewien sposób funkcjonowania psychicznego ukształtowany w procesie rozwoju człowieka. Zdobywając określoną wiedzę lub wyobrażenia o rzeczywistości wraz z wyznawanym systemem wartości posiadamy określony światopogląd, który wyznacza miejsce człowieka  w świecie i sens jego życia. 

 Człowiek posiada trzy sfery: duchową, psychiczną i cielesną.  To sfera duchowa organizuje życie człowieka, jest niejako jego producentem; przy współudziale świata  nadaje mu kierunek, decyduje o jego przebiegu. Jest podstawą zróżnicowania całego życia psychicznego. Owo uorganizowanie i ukierunkowanie, w którym przejawia się sama istota duszy jest niepowtarzalną osobowością człowieka.

 Sfera duchowa (a w niej samoświadomość) kieruje życiem, w swoisty sposób emanuje na psychikę z której pochodzą składniki osobowości [charakter (sposoby działania), światopogląd (miejsce w świecie, sens życia),  plan życiowy (motywy działania, cel życia)] .

 Istotą osobowości jest świadome planowanie działań i świadoma ich realizacja. Możemy i powinniśmy chcieć  świadomie wpływać na swoją osobowość, by była piękną.