"Wszelkie Prawa zastrzeżone" jedynie co do zasad wzajemnego poszanowania i życzliwości. Kopiowanie i wykorzystywanie materiałów jest jak najbardziej wskazane. Utrzymujemy tę witrynę z własnych środków bez czerpania korzyści (nie zawiera reklam), a służyć ma ona powszechnemu dobru. Prosimy więc o wyrozumiałość, jeżeli nieświadomie wykorzystaliśmy czyjąś własność prywatną. Z góry przepraszamy, prosimy o wspaniałomyślność lub o ewentualny kontakt, a usuniemy. Również w razie zauważenia błędów i niejasności, których wykluczyć nie możemy pomimo wszelkich starań, by była tu jedynie Boża Prawda.
Wszelkiego prawdziwego dobra wszystkim bez wyjątku życzymy. Z darem modlitwy o oświecenie nas wszystkich światłem Bożej Prawdy i uświęcenie.
Strony mogą zawierać pliki cookies. br.stanislaw@gmail.com
DEO OMNIA GLORIA
ET BEATISSIMAE VIRGINIS MARIAE
Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie!
Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła.
(1 Tes5,21-22)
POZNANIE SIEBIE
PIĘKNE, MĄDRE, ZABAWNE
Kochajcie wszystkich bez żadnych wyjątków, nikogo nie oszczędzajcie!
Wszystko, aby tylko Trójjedyny Bóg był przez wszystkich coraz bardziej poznany, ceniony i kochany - a jest tego nieskończenie godzien.
"W Niebie są orły królewskie, ale są również całkiem małe muszki. Wszyscy żyją w zgodzie, w stopniu uświęcenia,
który zdobyli na ziemi... na wieczność...". (OMM021177)
Przychodź do Mnie
ukrytego w twej duszy
i trwaj we Mnie,
bo tylko tu znajdziesz
ukojenie serca.
Tylko tu twoja tęsknota
znajdować będzie nasycenie.
Nie ma dla ciebie życia poza Mną.
Na świecie nie ma nic,
co mogłoby zaspokoić
twój głód miłości.
A piękno przyrody
przecież jest wołaniem
Mojej Miłości o twoją miłość.
Jezus
Słowo Pouczenia 383
*
Im więcej szukam, tym więcej znajduję.
św. Katarzyna z Sieny
*
Zło tylko w pamięci żyje,
Pełno na niewdzięczności wrzasku;
Bo się krzywdę w głazie ryje,
A dobrodziejstwa na piasku.
I. Szydłowski
*
*
BÓG mówi: Służ Mi i bądź nieskazitelny. (Rdz.17,1)
Nieskazitelność jest jak gwiazda polarna.
Nawet jeśli wydaje nam się, że nie możemy jej osiągnąć, to należy się według niej orientować,
a resztę zostawić Bogu, Który wszystko może.
*
EDIMUS, UT VIVAMUS
NON
VIVIUMUS, UT EDAMUS
Jedzmy po to, by żyć
nie
żyjmy po to, by jeść
*
Po co żyjemy na ziemi w trzech zdaniach:
Aby zwyciężyć wrodzony egoizm i nie dopuścić do rozwoju w sobie pychy tego świata.
Jednocześnie wzrastanie w poznaniu i miłości do Boga, a naśladując Go doskonalenie się i uczenie życia w miłości do każdego człowieka (również nieprzyjaciół) - dla naszego uświęcenia i zbawienia, a tym samym dla oddania Bogu chwały.
Śmierć jest utwierdzeniem na wieki stanu jaki osiągnęliśmy i zdolności do zgłębiania wspaniałości Boga. VN
*
Kochajcie wszystkich bez wyjątku,
nikogo nie oszczędzajcie!
*
Ludzie są zaiste dziwaczni:
bardziej cenią swoje mniemania
niż rzeczywistość.
Montesquieu
*
Głupszym od nieuka jest głupiec uczony.
Molier
*
Obietnice świata zawodzą zawsze,
Obietnice Boga - nigdy!
św. Augustyn
*
"Żyje się tylko raz" - mówi mędrzec;
"żyje się tylko raz" - mówi głupiec.
*
To grzech sprawia, że boimy się śmierci.
św. J.M. Vianney
*
Nowoczesny człowiek żyje w iluzji że wie, czego pragnie – gdy tymczasem pragnie dokładnie tego, czego się od niego oczekuje, że będzie pragnął.
(dziś tę technikę manipulacji nazywa się kreowaniem potrzeb czy kształtowaniem opinii publicznej)
Nowoczesny człowiek uważa, że traci coś – czas – kiedy nie działa dość szybko;
a jednak nie wie potem, co zrobić z czasem, który zyskał – może go tylko zabić.
Mieć czy być.
Jeśli jestem tym, co posiadam i to stracę, czym wówczas będę? [...] Jeśli jestem tym, kim jestem, nie zaś tym, co posiadam, nikt nie może mnie pozbawić pewności ani zagrozić mojemu bezpieczeństwu i poczuciu tożsamości.
Podstawowymi czynnikami dla wszystkich form miłości są: troska, poczucie odpowiedzialności, poszanowanie i poznanie.
Celem naszego życia nie powinno być posiadanie bogactw, lecz bogactwo bycia.
.
– Niedojrzała miłość mówi:
„Kocham cię, ponieważ cię potrzebuję”.
– Dojrzała miłość mówi:
„Potrzebuję cię, ponieważ cię kocham”.
Nawoływanie się w ciemności nie przynosi światła.
Miłość jest poszanowaniem życia we wszystkich przejawach.
Miłość jest sztuką. Jeżeli chcemy nauczyć się kochać, musimy postępować w taki sam sposób jak wówczas, gdy chcemy nauczyć się jakiejkolwiek innej sztuki: opanować jej teorię i praktykę.
Niektórym interesom sprzyja znalezienie prawdy, innym jej niszczenie.
Technicznie żyjemy w epoce atomowej, uczuciowo ciągle w epoce kamiennej.
Miłość jest sztuką. Jeżeli chcemy nauczyć się kochać, musimy postępować w taki sam sposób jak wówczas, gdy chcemy nauczyć się jakiejkolwiek innej sztuki: opanować jej teorię i praktykę.
Niebezpieczeństwem czasów minionych było to, że człowiek mógł stać się niewolnikiem. Niebezpieczeństwem czasów przyszłych jest to, że człowiek może się stać robotem.
Erich Fromm
Żyć to myśleć samodzielnie, a nie podzielać obowiązujący w danej epoce i społeczności sposób myślenia.
*
W jednym ze swoich Orędzi Matka Boża powiedziała:
Najważniejsze jest aby każdy spojrzał w siebie i odkrył prawdziwe ludzkie <ja>, którym jesteś.
A Jezus:
Czymś jedynym cennym w życiu i cenniejszym ponad życie jest duch. Jemu poświęcić należy wszystkie wasze troski za życia i całą waszą zapobiegliwość w godzinie śmierci. (KCz 129)
https://odrodzedoprawdy.pl/trzy-sfery-czlowieka
*
Kupić wszystkie charaktery za tyle,
ile są naprawdę warte,
a sprzedać za tyle ile się cenią.
Co za fortuna!
Julian Tuwim
*
Kto na wieczność pracuje
drogo czas szacuje.
Bo kiedy czas ustanie,
skończy się działanie.
Adam Mickiewicz
*
Wtenczas tylko rzetelnie pogodzisz się z wrogiem,
Jeśli ty i wróg pierwej zgodzicie się z Bogiem.
Adam Mickiewicz
*
Byle mogło serce spełnić swe pragnie...
nie baczy jakie spotka je z tego cierpienie.
Valere Nihil
*
Schlebianie przysparza przyjaciół,
prawda - wrogów
Terencjusz
Zatem dlaczego wszyscy twierdzą, że cenią prawdę?
To, co będziesz mówił ujawni twoje serce,
to czego będziesz słuchał ujawni kim jesteś.
Kłamca słucha kłamstw,
oszczerca oszczerstw,
nikczemnik nikczemności.
Sprawiedliwy unika ich jak trądu.
VN
Zawsze trzymaj się prawdy,
nawet gdy chodzi o dobre imię Kościoła.
Każdy Chrześcijanin ma obowiązek być gotowym za Kościół Chrystusowy umrzeć;
nikt nie ma obowiązku, by dla niego kłamać. Nie ma nawet takiego prawa,
by w imię posłuszeństwa trwać w kłamstwie - nawet za cenę odrzucenia, a nawet życia.
Valere Nihil
Bez czego możesz się obejść,
tego nie pragnij.
Przysłowie ludowe
Non omnis moriar (nie cały umrę)
Horacy
Jezus: Obdarzać Miłością i Dobrocią mogą tylko ludzie szczęśliwi, bo tylko tacy mają Dobroć i Miłość w swym sercu - i dlatego są szczęśliwi.
(Słowo pouczenia)
Być wolnym, to móc nie kłamać.
Camus
Pieniądz za którym się goni jest instrumentem zniewolenia
Rousseau
Smutna jest epoka, w której
w życiu publicznym uczciwe zwie się naiwnym, a szczere głupim.
Człowieka prostego, który umie mówić tylko prawdę
uważa się za mąciciela powszechnego spokoju.
Do tego doszło,
że jak ktoś nie zrobił komuś świństwa, zaraz uważa się go
za szlachetnego człowieka.
Gogol
BÓG nas kocha nie dlatego,
że jesteśmy tak wartościowi,
lecz jesteśmy tak wartościowi dlatego,
że ON nas kocha...
Thielicka
Bo gdzie jest twój skarb,
tam będzie i serce twoje
Mt 6,21
O Panie,nasz Boże,
jak przedziwne jest Twoje imię
na całej ziemi.
Ps 8,2
Ci, których umysły zaślepił
bóg tego świata
idą na zatracenie.
Ujrzyj siebie w roli embriona, a wtedy poznasz prawdę o swojej bezsilności i zależności. Poznasz bezsens wszelkich ambicji własnych i poczynań podejmowanych beze Mnie,
bez rozeznania Mojej Woli. Poznasz też zakres Mojej opieki i mojej Miłości... Jezus
(Świadectwo 592)
Człowiek mógłby wejść do Nieba
za połowę tych trudów jakie ponosi,
by zasłużyć sobie na piekło.
Fielding
Nie wierzyć w Boga to smutne.
Wierzyć i wyrządzać komuś krzywdę
to straszne.
Chiusano
Bądź sobą, miej odwagę
zawierzenia własnym oczom, umysłowi, sercu, własnym obserwacjom,
myślom i uczuciom.
Anthony de Mello
Innymi sowy miej odwagę
myśleć i wyciągać wnioski samodzielnie.
Powszechnie powielamy obowiązujące czy utarte poglądy, kierujemy się obowiązującą modą, trendami, powszechną poprawnością, panującymi zwyczajami... Tylko myślimy, że myślimy samodzielnie.
VN
To zatem mówię i zaklinam was w Panu, abyście już nie postępowali tak,
jak postępują poganie
z ich próżnym myśleniem,
umysłem pogrążeni w mroku,
obcy dla życia Bożego
Ef 4,17-18
Jak długo my mówimy, tak długo
Bóg musi milczeć.
Tauler
Żyj tak, by styl twojego życia był nie do zrozumienia, gdyby BÓG nie istniał.
Kard. Suhard
Porzuć samego siebie
a otrzymasz dar wiary
małych dzieci aby znaleźć prawdziwe życie w BOGU.
Szczęśliwi owi słudzy,
których Pan zastanie czuwających.
Łk 12,37
Dobrą modlitwą możemy rozkazywać
Niebu i ziemi.
Św.Jan Vianney
Wszystko, czego BÓG pragnie
od nas, to dar naszej woli.
Wszystko czego szuka,
to dar naszych serc.
Świat staje się piękny
w wymiarach serca
Elitis
Nie szukajcie niczego innego
jak tylko MOJEJ CHWAŁY
Serce
to najgłębsza dzielnica biedy
w mieście „człowiek”
Bosmans
Nie działaj bez serca, które BÓG powołał do istnienia.
przysł. egipskie.
Bardzo cicho przemawia BÓG w naszym sercu, bardzo cicho, bardzo wyraźnie wskazując, czego trzeba szukać, a czego unikać.
J.W. Goethe
Sztuka milczenia jest większa
niż sztuka mówienia...
Schopenhauer
Bóg często mówi tak cicho,
że łatwo Go nie usłyszeć.
Karl Rahner
Ucz się milczenia.
Cisza jest jak balsam.
Słowami można się zadławić.
Wacław Buryła
Nasza cisza powstaje z poczucia, że jesteśmy całkowicie w rękach Boga
Przeciwność,
daje wzrost duchowy,
dobrobyt go odbiera.
Tylko przez miłość można coś od Boga uzyskać.
Św.A.Chmielowski
Jedna kropla miłości
jest więcej warta, niż ocean dobrych chęci i rozumu.
Pascal
Modlić się, to nie znaczy
wiele mówić, ale wiele kochać.
św. Teresa z Lisieux
Prostota i przebiegłość
W przedziale wagonu jedzie mama z małym synkiem, a naprzeciwko siedzi elegancki pan w średnim wieku.
Malec pyta:
-Proszę pana czy ma pan żonę?
-Nie chłopcze, nie mam.
-A ma pan dom i samochód?
-Tak, mam.
-A dużo pan zarabia pieniędzy?
-Owszem, sporo.
-Mamusiu, a o co miałem jeszcze zapytać się tego pana?
Prostota jest piękną cechą i mamy ją wrodzoną. Ten nasz tak zwany rozwój w procesie wychowania ją jednak niszczy, a powinna być z troską rozwijana. Nie jest łatwo powrócić samemu do prostoty.
Kojarzy się ona ze szczerością, szlachetnością, skromnością, pokorą, emocjonalną dojrzałością, zrównoważeniem, zdrowiem, czystością, spontanicznością, niezwykłością - tak jest rzadka i piękna.
Wraz z naturalnością znacznie ułatwia życie. Bez niej nie sposób osiągnąć szczęścia, bo wszelka rywalizacja dla wybicia się ponad innych komplikuje nas i nasze życie - stąd jest cechą osób bardzo nieszczęśliwych.
Tracimy prostotę, gdy ulegamy temu choremu światu, który "kreuje" nasze potrzeby, wpaja co powinniśmy posiadać, co osiągnąć i jakimi najlepiej sposobami (pozory), by poczuć się szczęśliwymi. Mając te wielkie światowe pragnienia, ulegając psychozie że większość ma rację lękamy się o to, co ludzie powiedzą, stajemy się wyrachowani, sztywni, zestresowani, strach wynikający najczęściej z wyobraźni nas paraliżuje.
Przymiotem Boga jest prostota. Pragnie przywrócić nam Swój obraz i podobieństwo na jakie nas stworzył , pragnie przywrócić w nas prostotę jeżeli Mu na to pozwalamy. Prostotę przywraca akceptacja siebie i swojego miejsca w świecie wynikająca z wiary w Bożą miłość i pragnienia podobania się Bogu a nie światu. To daje nam moc do przeciwstawiania się oczekiwaniom świata i jego samego przemienia, uszlachetnia. Do tego jednak potrzeba wejść w życie wewnętrzne, życie duchowe w bliskich relacjach z Bogiem, a nie szukać autonomii, którą się unieszczęśliwiamy i sami siebie ranimy.
*
Spraw Panie, ażebym to ja miał zawsze słuszność, a inni żeby nigdy nie mieli racji.
*
Wszyscy ludzie to straszni egoiści. Każdy myśli tylko o sobie. O mnie myślę tylko ja sam jeden na całym świecie.
Najważniejsze, to umieć dostrzegać rzeczywistość.
*
Wacek zwierza się przyjacielowi:
- Podarowałem mojej żonie na imieniny książkę "Jak żyć oszczędnie".
- I co? Pomogło? - pyta przyjaciel.
- Tak - wzdycha ciężko Wacek - nie piję już i nie palę.
Zmiana zewnętrzna sytuacji nie zmienia jeszcze nic z wnętrza człowieka. Można już fizycznie nie grzeszyć, ale sam żal z tego powodu, że nie mogę grzeszyć, jest wciąż tym samym grzechem. Równie ważna jest zatem myśl, pragnienie, intencja.
A grzechem tu oprócz szkodzenia sobie jest także nieumiarkowanie. Jest nim pragnienie tego, co nie jest niezbędne do życia. Jesteśmy jak małe dzieci. Nie rozumiemy, że każdy kolejny grzech coraz bardziej nas zatruwa, zaślepia, zniewala i poniża... Nie tylko nas. Zło jak kamień rzucony w wodę, niczym fala niszczy wokół spokój, mąci, rodzi lęk, rozdrażnia, gorszy...
*
Włamywacz znalazł wiadomość na drzwiach sejfu:
"Proszę nie niszcz tego sejfu, nie jest zamknięty, po prostu przekręć gałkę".
Gdy to uczynił, w całym budynku zablokowały się drzwi, zapaliły światła i zaczęły wyć syreny.
W więzieniu zirytowany narzekał:
"I jak tu można ufać ludziom?"
Potrafimy irytować się czyimś postępowaniem - prawdy o sobie nie chcąc zauważyć.
*
Pewien słoń oddalił się od stada i niebacznie wszedł na stary drewniany most zawieszony na linach nad przepaścią. Most uginał się, trzeszczał, bujał... cudem wytrzymał taki ciężar.
Gdy słoń stanął już bezpiecznie na drugiej stronie, pchły, które żyły w jego uchu zaczęły się cieszyć i wołać:
-Ojej, udało się nam!
-No, no, ale rozhuśtałyśmy tym mostem...
-Całe szczęście, że udało się nam zachować równowagę...
Powszechna ludzka megalomania.
*
Żona z wyrzutem do męża:
- Twój gust jest tak zmienny, że doprawdy trudno z tobą wytrzymać. W poniedziałek bardzo lubiłeś fasolę, we wtorek i środę również, w czwartek i piątek też, aż tu nagle w sobotę nie możesz jej znieść!
Nie chodzi tu o dowartościowywanie życia dla smakowania, tylko o ukazanie przedziwnych sposobów naszego myślenia; bo słuszna byłaby w takiej sytuacji zachęta do poświęcenia się, byleby żywności nie wyrzucać, wszak może przyjść czas, że trzeba będzie jej tam szukać - jak wciąż jest w tylu krajach świata.
Według swojego dobrego lub złego nastawienia nadajemy czyimś słowom odpowiednie znaczenie. Dotyczy to również rozumienia Pisma Świętego. Czy to Biblia podzieliła chrześcijan na tysiące odłamów, czy też ludzkie nastawienie do siebie nawzajem? Poniższa anegdotka dobrze to zobrazuje:
Kowal przyjął niechętnego do pracy ucznia, który wszak przymuszony sytuacją zgodził się pracować za grosze. Kowal przed rozpoczęciem pracy udzielił mu instrukcji:
- Gdy wyjmę rozgrzaną stal z ognia, położę ją na kowadle. Gdy skinę głową uderzysz w nią młotem.
Uczeń uczynił dokładnie tak jak zrozumiał i uderzył młotem w głowę kowala.
Ktoś zabrał jajo z gniazda orła i podłożył je do wysiedzenia kurom. Po pewnym czasie w kurniku razem z kurczakami wylęgło się orlątko. Wraz z kurami dorastało, a nie mając innych wzorców przyjęło ich mentalność. Jak każdy „ptak” orlik codziennie walczył o ważniejszą pozycję w kurniku, o wyższą grzędę, chodził po wybiegu zawsze ze wzrokiem skierowanym na ziemię, by rozgrzebując ją wyszukiwać co lepszych kęsków dla siebie. Kiedyś jednak tknięty jakąś wewnętrzną potrzebą, jakąś nieokreśloną tęsknotą, podniósł głowę i dostrzegł wysoko na niebie dwa majestatyczne ptaki. Wolne i swobodne szybowały z wyraźnym upodobaniem ledwie poruszając skrzydłami.
Oszołomiony zawołał:
- Co to jest, co to jest?!
Mądre kwoki poinformowały go:
- To królewskie ptaki – orły!
A pan kurnika, kogut dodał:
- Nawet nie myśl o tym, my jesteśmy inni niż one.
Orlik gorąco zapragnął wzlecieć jak orły, ale ilekroć rozpościerał skrzydła, by spróbować wznieść się, kogut i kury powstrzymywały go przekonując, że jest dziwakiem, odmieńcem, głupcem, bo przecież kury i koguty nie latają, że jest to wręcz niebezpieczne, zaszkodzi sobie i innym. Wpojono orlikowi to przekonanie i tego już się trzymał. Co najwyżej, co jakiś czas zatrzepotał skrzydłami. W swej świadomości pozostał do końca życia kurą z kurnika i nigdy nie wzleciał poza granice tego małego zaślepionego światka, w jakim przyszło mu żyć.
PUSTELNIA BRATA ADONIJAHA
*
Posiadanie szczęścia
Do pustelni brata Adonijaha zajechała bardzo znana rodzina celebrytów. Dzieci rozbiegły się a małżonkowie podeszli do Adonijaha i poprosili o rozmowę. Skarżyli się, że choć posiadają wielkie bogactwa, sławę i ogromne wpływy, to jednak nie przynosi im to szczęścia, mają coraz większe problemy z sobą i z dziećmi... Z wszelkich porad już korzystali, on jest ich ostatnią deską ratunku...
Adonijah wysłuchał ich z uwagą, następnie odpowiedział:
- Mówicie tak, jakby luksusy, sława, szpan czy ludzka zazdrość były składnikami szczęścia. Nie przyjaciele, to zdolność do życia w prawdzie, pokój i miłość są jego głównymi składnikami. A jak mawiał Franciszek z Asyżu: Miłość jest przeciwieństwem posiadania.
Nie chodzi tu tylko o posiadanie bogactwa materialnego. Można czuć się posiadaczem również wpływów, tytułów, dyplomów, stanowiska, wiedzy, sławy, chwały tego świata. Ale także - co w oczach Bożych jest równoznaczne - być posiadaczem jedynie takich pragnień. Można czuć się posiadaczem niewolnika, żony, męża czy dzieci. Nie posiadajmy i nie pragnijmy posiadać niczego na własność, bądźmy w swoim myśleniu jedynie sługami, zarządcami, wykonawcami zarządzeń Bożych. Przy tym entuzjastami Boga. To daje prawdziwe szczęście.
Mój współmałżonek nie jest mój. "Nasze" dzieci nie są nasze. Pojmijmy i przyjmijmy tę rzeczywistość, że wszystko należy do Stwórcy wszystkiego - również my.
Bóg nas i za naszą pomocą przywołuje kolejnych ludzi z nicości do istnienia dla Siebie samego, aby dać nam Swoją Miłość i by dzięki temu czuć się przez nas kochanym.
Bóg oczekuje, że rodzice dane im dzieci, do tego podejścia do życia ukształtują. Daje im do tego w zarząd odpowiednie środki, którymi winni roztropnie się posługiwać. Resztą, tzn. nawiązaniem z nimi bliskich relacji sam się zajmie.
Kiedy jednak w swoim mniemaniu posiadamy dzieci, traktujemy je jak swoją własność, jesteśmy przeciwieństwem prawdziwej miłości. Nie kształcimy ich bowiem wówczas zgodnie z Bożym oczekiwaniem, a zniekształcamy w nich obraz i podobieństwo Boże - na jaki zostali stworzeni. Zostają oszukani i zamiast dla Boga i Nieba sami zaczynają prowadzić życie w miłości własnej, w kulcie samych siebie chcąc za pomocą rywalizacji jak najlepiej ustawić się w tym nietrwałym i szybko przemijającym świecie wrogo nastawionym do Bożego Prawa Miłości. W takim podejściu sami siebie skazujemy na to, co niszczy naszą psychikę, naszą duchowość, nasze ciało. W pogoni za tak wyimaginowanym szczęściem marnujemy czas na studiowanie wielu rzeczy zbędnych, przy tym marzymy i śpiewamy o miłości, żebrzemy o miłość niczym narkomani, a nie chcemy przestudiować tego, czym naprawdę jest prawdziwa miłość - główny składnik szczęścia.
https://odrodzedoprawdy.pl/milosc
*
Człowiek duchowy?
Brat Adonijah zwrócił uwagę na to, że w prawdziwej duchowości nie liczy się zadowolenie, nie tyle liczy się wysiłek, co ufne poddanie się Bogu.
Na to zagadnął go uczeń:
- Bracie wydaje mi się, że obecnie powszechnie istnieje fałszywe przekonanie czym jest prawdziwa duchowość. A czy to nie oznacza, że panuje duchowa martwota? Ludzie religijni, pobożni, nawet uważający się za charyzmatyków mylnie za duchowość biorą różne rodzaje praktyk religijnych dających przyjemne ciepełko samozadowolenia. Stąd chrześcijanie masowo ulegają fałszywej ewangelii sukcesu.
- Po czym to wszystko poznajesz?
- Pan Jezus powiedział, że jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie z wody i z Ducha, nie może ujrzeć królestwa Bożego. Rozumiem, że w prawdziwej duchowości chodzi o tę wewnętrzną przemianę naszej ludzkiej natury dokonującą się dzięki Łasce uświęcającej, kiedy z człowieka cielesnego i zmysłowego staję się człowiekiem duchowym, którego jak mi się zdaje ten świat powinien przestać już pociągać. Zadaję sobie w związku z tym pytanie, czy jestem już człowiekiem duchowym. Czy można to po czymś konkretnym w sobie rozpoznać?
- Owszem, kiedy przyłapiesz się na zadawaniu sobie pytania: "Czy to ja jestem szalony czy też wszyscy inni ludzie należący do tego świata?".
Jak mówi Słowo Boże prawdziwi czciciele, którzy podobają się Bogu oddają Mu cześć w duchu i prawdzie. Same praktyki zewnętrzne Bogu się nie podobają. Dlatego już w początkach prawdziwego życia duchowego budzić się zaczyna w człowieku i stale mu już towarzyszy pragnienie poznania siebie w prawdzie Bożej, by wiedzieć co czynić aby podobać się Bogu.
Kiedy ktoś osobiście doświadczy wspaniałej rzeczywistości świata duchowego, wszystkie rzeczy tego świata wydają mu się małe, mdłe, nie pociągające. Rodzi się w nim bowiem tęsknota za Bogiem i Niebem. Własne ciało zdaje się być przeszkodą i ciężarem, i usiłuje je pokonać...
Świat zaś kpi i odrzuca tego, kto zdaje się pogardzać tym wszystkim, za czym wszyscy gonią, rywalizują, wykorzystują i zabijają się nawzajem.
Dlatego człowiek duchowy nie może należeć do świata, choć dla zbawienia tego szalonego świata się poświęca. Teologia sukcesu rzeczywiście jest więc błędna. Jesteś bracie na dobrej drodze... to droga poddania się Bogu, bo sami nie potrafimy umrzeć dla swojego cielesnego ego. A chodzi o to, by zacząć utożsamiać się ze swoim wyższym, nieśmiertelnym, duchowym ja, które pragnie Boga, tęskni za Bogiem. Tę tęsknotę Bóg podsyca w nas...
*
Spragniony mądrości
- Ile czasu potrzeba, by zdobyć mądrość? - pyta nowy uczeń.
- Jednej chwili - odpowiada brat Adonijah.
- Jak to możliwe?
- Ile czasu potrzeba, by spojrzeć na słońce i zostać olśniony?
- To po cóż więc te wszystkie lata duchowych zmagań?
- By zapragnąć spojrzeć, a później by zdecydować się spojrzeć, a później, by otworzyć oczy.
Schlebianie swojej ludzkiej naturze, wiara w racjonalizm jest zasłoną na umyśle przesłaniającą rzeczywistość. Życie wyobrażeniami nie jest mądrością.
*
Prawdziwa rzeczywistość
Pomiędzy uczniami wywiązała się dyskusja na temat trudnych pytań postawionych przez jakiegoś pielgrzyma: "Jak zrozumieć to, co w Piśmie Świętym Bóg objawił, czy zawiera ono wszystko, co Bóg objawił? Czy to, czego nie ma zapisanego w Piśmie Świętym jest nieprawdziwe"?
Zapytany o to brat Adonijah odparł:
- Sami znajdziecie na nie odpowiedź, gdy odpowiecie sobie na inne pytanie: co nam najbardziej przeszkadza dostrzegać rzeczywistość taką jaka jest?
- ???
- Spróbujcie dostrzec i pojąć skutki swojego mniej lub bardziej zakamuflowanego dążenia do wyniesienia siebie ponad innych we własnych oczach i oczach tego świata.
*
Gdy po pewnym czasie uczniowie ponownie nawiązali do owego "zakamuflowanego dążenia do wyniesienia siebie ponad innych" brat Adonijah odrzekł:
- Dążenie do sukcesu osobistego czyni bezowocnym wszelkie wysiłki duchowego poznania i nie daje trwałych skutków działania dla czyjegoś dobra. To bowiem co pośród ludzi uchodzi za wielkie, obrzydliwością jest w oczach Bożych (Łk16,15). Rozum ludzki nie oświecony przez Boga tak samo jest przydatny dla prawdy i dobra, jak oczy w ciemnościach. A Duch Święty składa swoją Ufność, Swoje Skarby i Tajemnice w duszach, które wyrzekają się wszelkiej korzyści własnej czyli całkowicie bezinteresownych.
- A jaki jest ten najważniejszy, najpierwszy skarb?
- "Bojaźń Pana początkiem Mądrości, koroną Mądrości" - głosi Święte Pismo. Wraz z tym Darem pojawia się wiedza, co znaczy "bojaźń Pana". Poznamy je w sobie po pragnieniu upokorzenia swojej pychy i oczyszczenia ze swojego egocentryzmu. Lepsze wydaje się nam wówczas oczyszczanie nas przez Pana bez miłosierdzia, niż trwanie dalej w złudzeniach i samozakłamaniu. To minimum pokory dającej zdolność do życia w prawdzie o sobie i będącej naczyniem wszelkich cnót umożliwia przyobleczenie duszy w cześć i szacunek - Boży Dar i obecnie rzadki skarb - znak miłującej wierności.
- Rzadki skarb? Ma to zatem chyba związek z tak propagowanym obecnie przyjmowaniem Komunii Świętej na rękę i samemu jej sobie udzielanie? - pyta uczeń.
- Módlcie się gorąco za Kapłanów i za Kościół - odrzekł Adonijah.
*
Największa przeszkoda dla prawdy
Ktoś z przybyłych do pustelni nawiązując do wypowiedzi brata Adonijaha zadał mu pytanie:
- Co stanowi największą przeszkodę dla prawdy?
- Niechęć do stawienia czoła faktom.
I żeby to lepiej zobrazować opowiedział o bardzo otyłej kobiecie, która zważywszy się pokazała na tabelę wiszącą na ścianie i rzekła: "według tej tabelki powinnam być o 25 centymetrów wyższa". Druga znalazła inny sposób. Nie chcąc być świadoma swojej nadwagi nie chciała dać się zważyć.
Wieczorem do uczniów, którzy uważali że sami żyją prawdą rzekł:
- Macie tu kartki, niech każdy napisze na swojej jaka jest długość tej sali.
Wszyscy napisali jakieś konkretne liczby, niektórzy dodali słówka "około" czy "w przybliżeniu".
Adonijah przejrzał kartki i rzekł:
- Nikt z was nie udzielił prawidłowej odpowiedzi.
- A jaka powinna być prawidłowa?
- Prawidłowa brzmi: "nie wiem".
I dodał:
- Wciąż brak wam miłości.
- A co ma miłość z tym wspólnego? - padły oburzone pytania.
- Chrześcijanie w znacznej większości tak bardzo pragną uważać się za dobrych, że nie tyle pracują nad tym, by takimi być, ale nad tym, by za dobrych się uważać i za takich być postrzeganymi. Nie liczy się więc prawda, liczy się pozór. Skutkiem tego zdolni są do okazywania niechęci i dystansują się od tych, którzy choćby nieświadomie niweczą ich pracę nad dobrym mniemaniem o sobie, doprowadzają ich do poczucia zakwestionowania, powodują psychiczny dyskomfort i demaskują w świecie. Potrafią być wręcz bardzo okrutni wobec tych, którzy nie chcą uczestniczyć w tym, co oni uznają za dobro.
Postępujemy tak dlatego, że brak w nas prawdziwej miłości, która nie chce i nie musi przyodziewać się w pozory, nie chce za żadną cenę iść na najmniejszy choćby kompromis ze złem.
*
Największy cud
Pewien człowiek z ciekawości przybył do pustelni sławnego ponoć mistyka Adonijaha. Zapytał przechodzącego ucznia:
- Bracie, jakie największe cuda tu widziałeś?
Ten odparł:
- Dla ludzi światowych największym cudem jest ten, gdy Bóg wypełni czyjeś pragnienie, spełni czyjąś wolę.
Dla nas największy cud jest wówczas, gdy ktoś zapragnie zaspokoić pragnienie Boga. Chcąc Mu się podobać zacznie rozeznawać, pełnić Jego Wolę, żyć Jego Wolą. Taki sposób myślenia pośród ludzi światowych jest największym i najrzadszym cudem. Tu zaś codziennym.
*
Najdziwniejsze we Wszechświecie
Pewnego razu słynny astrofizyk odwiedził pustelnika Adonijaha. Poprosił go o wyrażenie swojego zdania na temat współczesnego świata, co w nim najbardziej go zadziwia. Pustelnik odparł:
- Ludzie coraz więcej wiedzą o Wszechświecie, ale coraz mniej o sobie...
Lecz astrofizyk zaczął opowiadać o swoim znacznym udziale we wspaniałych odkryciach i osiągnięciach współczesnej astronomii.
Na to pustelnik rzekł:
- Spośród tych nieprzeliczonych miliardów zdumiewających obiektów Wszechświata: supergromad, galaktyk z czarnymi dziurami, gwiazd, pulsarów, kwazarów, mgławic, planet, niepojętych przestrzeni kosmicznej pustki, gazów i pyłu kosmicznego z którego powstał człowiek - niewątpliwie najdziwniejszym jest ludzkie "ego".
*
Najważniejsze pytanie
Grupa pielgrzymów prosiła brata Adonijaha by do nich przemówił. Adonijah zapytał:
- jakie jest waszym zdaniem najważniejsze pytanie w religii?
Padło wiele odpowiedzi:
- Czy Bóg istnieje
- Jaki jest Bóg
- Jak najskuteczniej wypraszać łaski
- Czy można nawiązać kontakt z Bogiem
- Jaka droga do Boga jest najlepszą
- Czy istnieje życie wieczne...
- Nie - odparł Adonijah - najważniejszym pytaniem jest: kim ja jestem.
Gdy ktoś głośno wyraził swoją wątpliwość brat Adonijah zapytał:
- Czy kiedy umrzesz twoje ciało spocznie w grobie?
- Tak - padła odpowiedź.
- Twoja dusza pójdzie do Nieba albo do piekła?
- Tak - padła odpowiedź.
- A ty gdzie wówczas będziesz? - zapytał Adonijah.
Religijność prawdziwa powinna być ukierunkowana na utożsamianie się ze swoją duchową samoświadomością, ze swoim nieśmiertelnym "ja", z duchem swojej duszy, które usłyszy Wyrok Sądu Bożego. Potrzeba jeszcze za tego ziemskiego życia zaprzeć się siebie tzn. swojego cielesnego "ego", swojego subiektywizmu, które bardzo wykrzywia i zakłamuje Prawdę Bożą.
Bóg jest duchem; potrzeba więc, by prawdziwi czciciele Jego oddawali Mu cześć w duchu i prawdzie. (Jan 4,24)
To jedynie wówczas można dojść do życia rzeczywistością, do prawdziwego szczęścia i tym samym prawdziwych czynów miłości, i szczerego oddawania chwały Bogu jak wyraziła to Maryja: Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy... (Łk 1,46-47)
*
Racjonalizm zabójcą Wiary
Pewien podróżnik opowiadał bratu Adonijahowi, jak był już bliski śmierci, gdy zabłądził na pustyni.
- I co, jak ci się udało przeżyć? - Pyta Adonijah.
- Gdy już nie miałem sił iść dalej, w czystej rozpaczy ukląkłem i zacząłem błagać Boga o pomoc.
- I Bóg odpowiedział na twoje modlitwy?
- Nie, nie. Nie dane mi było tego sprawdzić. Za chwilę natknął się na mnie leżącego w piasku pewien badacz przyrody, dał mi pić i mnie wyprowadził. Miałem wielkie szczęście.
Później uczniom Adonijah powiedział:
- Będąc w ciemności własnego racjonalnego myślenia nie dostrzeżemy żadnej nadprzyrodzoności. Nie będziemy więc Bogu wdzięczni, nie wzrośniemy w wierze, nadziei i ufności w Jego opiekę. Racjonalizm jest największym wrogiem i nieszczęściem człowieka.
*
Bóg w naszym życiu
Kaznodzieja wielokrotnie powtarzał zdanie:
- Musimy wprowadzić Boga w nasze życie...
Brat Adonijah na końcu dziękując dopowiedział nawiązując do tych zdań:
- Tak naprawdę On zawsze w nim jest. Jest rzeczywistością w naszej duszy, w głębinach naszego "ego". Zapierając się "ego", usuwając je będziemy mogli to sobie uświadomić, tego doświadczyć i tą świadomością żyć. Żyć Bogiem i w Bogu Obecnym w sobie, którą to Obecność "ożywiają" w nas święte Sakramenty Kościoła. Stają się one niejako nieskuteczne przez nasz egocentryzm i brak wiary w nadprzyrodzoność. Ową drogocenną perłą dla której warto poświęcić wszystko jest zażyłość z Bogiem. Wprowadzenie Boga w swoje życie, życie z Bogiem jest nie gubieniem Go w swojej świadomości. To walka w sobie o uważność, to zapatrzenie w Boga, to czujność, pragnienie i oczekiwanie...
*
Istota religii
Sława pustelnika Adonijaha ściągała tłumy ludzi, wielu zostawało jego uczniami. Pewnego razu zaciekawiony opowieściami król Peeping przejeżdżając w pobliżu postanowił sprawdzić prawdziwość pogłosek. Akurat był piątek, a pustelników tego dnia obowiązywała reguła milczenia. Adonijah był znany także z tego, że nie miał względu na osoby, wszystkich traktował z jednakową życzliwością.
Powiadomiony o wizycie dostojnego gościa tym razem jakby uległ i zgodził się na spotkanie z królem. Ten powiedział:
-Ważne sprawy państwowe nie pozostawiają mi czasu na długie rozprawy. Czy mógłbyś mi streścić w kilku zdaniach istotę twojej religijności i wpływu na ludzi?
Adonijah wziął kartkę papieru i napisał na niej jedno słowo:
-Świadomość
Zaskoczony król odrzekł:
- Tylko tyle? To zbyt mało. Napisz coś więcej.
Adonijah dopisał:
- Świadomość, świadomość, świadomość.
- Ale powiedz, wyjaśnij co znaczy ta świadomość, nie chcesz chyba powiedzieć, że nie żyję świadomie.
Adonijah dopisał:
-Świadomość, świadomość, świadomość, świadomość świadomości.
I uprzejmie, z tą samą wielką życzliwością pożegnał króla.
Więcej: odrodzedoprawdy.pl/ja---poznanie-siebie
*
Milczenie i cisza wewnętrzna
Zdarzało się, że wielu hałaśliwych gości zakłócało poważnie milczenie i ciszę pustelni. Przeszkadzało to braciom, ale nie Adonijahowi, który wydawał się jednakowo zadowolony czy to w ciszy czy w zgiełku.
Pewnego dnia braciszkowie zaprotestowali. Rzekł wówczas do nich:
- Milczenie i cisza nie jest nieobecnością dźwięków lecz nieobecnością i ciszą własnego "ego". Uciszenie własnego "ego" otwiera nas na Świat Ducha.
*
*
Światło w sobie
Uczniowi, który stale o coś dopytywał Adonijaha ten w końcu odrzekł:
- W samym sobie nosisz odpowiedź na wszystkie pytania, które zadajesz, musisz tylko odkryć jak jej szukać. W świecie ducha nie możesz kroczyć w świetle czyjejś lampy. Chciałbyś korzystać z mojej, a ja chciałbym, żebyś zaopatrzył oliwą swoją. Dzięki twojemu pragnieniu poznania rzeczywistości dojdziesz do tego...
*
Nauczyciel Prawdy
Młody uczeń miał bardzo sprecyzowane plany. Powiedział do Adonijaha:
- Chciałbym w przyszłości zostać nauczycielem Prawdy.
- Czy jesteś gotów być niezrozumianym, fałszywie oskarżanym, wyśmiewanym, wyszydzanym, osamotnionym, pozbawionym przyjaciół, cierpieć niedostatek... aż do pięćdziesiątego roku życia?
- Pomimo wszystko tak, jestem gotów, Prawda jest więcej warta niż powodzenie w tym życiu. Ale powiedz mi proszę co będzie, kiedy minie mi te 50 lat?
- Przyzwyczaisz się do tego.
*
Waga wewnętrznej ciszy
Pewien senator z partii chrześcijańskiej przejeżdżając koło pustelni zajechał by spotkać się z bratem Adonijahem.
- Ważne sprawy państwowe nie pozwalają mi na długie rozprawy, czy mógłbyś mi bracie w kilku zdaniach streścić jak rozumiesz istotę naszej religii?
- Jestem gotów ująć to nawet w jednym słowie.
- Naprawdę? Cóż to za niezwykłe słowo?
- Cisza.
- Czy mam przez to rozumieć, że musiałbym zrezygnować z mojej służby dla ojczyzny i żyć w ciszy klasztoru?
- Ależ nie, chodzi o ciszę wewnętrzną, która jest niezależna od tego, co nas otacza.
- A jak osiągnąć tę ciszę?
- Kontemplacją.
- A czym jest kontemplacja?
- Właśnie ciszą. Wyjściem świadomością poza to, co nas rozprasza, to, co jest wokół nas i w nas: poza słowa i tok myśli.
*
Obecność
Pielgrzym pyta brata Adonijaha:
- Gdzie mogę dojść do tego, by stać się człowiekiem duchowym?
- Tutaj
- Kiedy mogłoby się to stać, ile czasu by to zajęło?
- Już się to dokonuje.
- Dlaczego tego nie dostrzegam?
- Bo nie patrzysz.
- Czy mam patrzeć w jakiś specjalny sposób?
- Nie, w zwykły sposób.
- Ale przecież ja zawsze patrzę w zwykły sposób.
- Nie, by zacząć dostrzegać musisz tu być, tymczasem zawsze jesteś gdzie indziej: w przeszłości albo w przyszłości. Bądź Obecny tu i teraz, a dostrzeżesz świat duchowy.
*
Turysta
- Jak osiągnąć życie wieczne?
- Życie wieczne już masz. Ono jest w teraźniejszości. Wejdź w teraźniejszość.
- Ale przecież ja żyję w teraźniejszości.
- Nie, nie żyjesz.
- Dlaczego?
- Dlatego, że nie zerwałeś ze swoją przeszłością.
- Dlaczego miałbym zerwać ze swoją przeszłością, nie była aż taka zła.
- Z przeszłością należy się rozstać nie dlatego, że była zła, ale dlatego, że ona nie istnieje, jest martwa. Zresztą tak samo jak przyszłość. Nie możesz opierać się na tym, co nie istnieje. Żyjesz jedynie wyobrażeniami. Zauważ, że teraz myśli masz wciąż zajęte tym, co by tu można było uzyskać jako wspaniałą pamiątkę, co sfotografować. Czy nie po to, by móc w przyszłości poszczycić przed światem swoją przeszłością?
- Tak, muszę ci przyznać bracie rację, ale w takim razie jak dojść do życia w teraźniejszości? To wydaje mi się zbyt dla mnie trudne.
- Poprzez życie świadome.
- Czy ja nie żyję świadomie?
- Świadomość twoja przebywa w tym co nie istnieje. Bóg jest Obecny w wiecznym teraz. Gdybyś nauczył się żyć w świadomości chwili obecnej mógłbyś uświadomić sobie Obecność Bożą.
- Czy jestem dość czysty? Nie, nie jestem na to gotowy.
- Dlatego twoje życie jest chowaniem się przed Bogiem - jak Adam i Ewa po zgrzeszeniu.
- Czy ja się chowam? Chodzę często do kościoła.
- Chowasz się, uciekasz, nie chcesz być świadomy Obecności Boga - i to Obecnego w sobie. Uciekasz w wyobrażenia lokowane w różnych miejscach w przeszłości lub w przyszłości. Ale nie w Bogu Obecnym teraz w swej duszy.
- Tak, zrozumiałem, ależ jesteśmy głupi! Jak to zmienić?
- Modlitwą szczerą i ćwiczeniami w uświadamianiu sobie dochodzących do ciebie dźwięków, tego co widzisz, co czujesz, co czynisz. Życiem na co dzień chwilą obecną, unikaniem tego, co jest przeszłością i ziemską przyszłością. Twoje perspektywiczne myślenie niech sięga Nieba. Żyj Niebem już teraz.
- Możesz podać mi przykład takiej szczerej modlitwy?
- Znam tylko jedną formułę, którą dobrze jest odmawiać na kolanach: "Panie Jezu Chryste zmiłuj się nade mną grzesznym". Z tą modlitwą powtarzaną nieustannie stawaj w świadomości Bożej Obecności, gdy zacznie ogarniać cię cisza zamilknij, nie pozwól, by trwoga ci przeszkodziła, ofiaruj się Bogu taki jaki jesteś, poddaj się, niech cię ogarnie jego niewysłowiony Majestat...
*
Słowa światłem czy ciemnością?
Gdy do późna w nocy przedłużała się dyskusja uczniów na duchowe tematy przyszedł brat Adonijah i zakończył ją słowami:
- Ci, co wiedzą - milczą.
- Ci, co mówią - nic nie wiedzą.
Na drugi dzień zapytali Adonijaha jak rozumieć te słowa.
- Kto z was zna zapach róży?
Znali wszyscy. Wtedy powiedział im:
- Wyraźcie to w słowach.
Wszyscy milczeli. Wtedy powiedział:
- Podobnie jest z prawdziwą duchowością, z doświadczeniem Obecności Boga. Słowa nie ukażą tej Rzeczywistości, tylko ją zniekształcą lub zakłamią.
*
Zwycięzcy i pokonani, święci i nieprawi
Brat Adonijah codziennie rano udawał się do kaplicy na Mszę Świętą. Minimum pół godziny przed i po Eucharystii trwał w ciszy, i nie chciał w tym czasie wdawać się w rozmowy. Tym razem przed kaplicą czekał na niego starszy człowiek, który od jakiegoś czasu codziennie przychodził na Mszę Świętą. Zaczął narzekać na stan świata i kościoła, na coraz większe zepsucie, zboczenia, zdeprawowanie, zabijanie nienarodzonych dzieci, wzajemną zawiść i pogoń ludzi za mamoną, na rząd i bezprawie... - a wszystko to ma wpływ na świat przyrody, coraz większe anomalie, kataklizmy, będące zsyłanymi na ludzi plagami, karami Bożymi...
Na to brat Adonijah zaczął mówić jakby do siebie:
- Tak, Bóg wzywa nas do nawrócenia. Zastanawia mnie czym jest w oczach Bożych to nasze nawrócenie się? Czy Bóg uznaje mnie za nawróconego? Czy sam nie przykładam ręki do stanu tego świata, do Bożych kar? Jaki muszę się stać, by Bóg uznał mnie za nawróconego, wynagradzającego, uśmierzającego Jego gniew? Tak, istnieje bezwzględna potrzeba zdecydować się poznać siebie samego, jak mnie Bóg widzi...
- Chodźmy, chodźmy, bo już kaplicę otworzono, nie godzi się rozmawiać o polityce przed Mszą Świętą - szybko powiedział ów człowiek.
Na to rzekła kobieta, która na chwilę przystanęła, by posłuchać rozmowy:
- Ależ przecież brat nie mówił nic o polityce, chciałabym Go posłuchać.
- Teraz religia z polityką zostały tak zmieszane, że trudno je odróżnić, lepiej nie rozmawiać na te tematy.
I szybko ruszył do kaplicy.
Kobieta czekała, aż Adonijah wyjdzie, by zapytać o tę scenę i rozmowę.
- Dostrzeż siostro, że Bóg miłuje wszystkich ale jednych miłością radosną, a innych pełną bólu. Zależnie od tego, którą drogą w życiu kroczymy. Są jedynie dwie: droga świętości i nieprawości. Czym się różnią? Droga nieprawości to praca nad dobrym mniemaniem o sobie. Prawda się nie liczy. Droga świętości, to praca nad stratą wszelkich mniemań, które są fikcją. Liczy się Boża Prawda, jak mnie Bóg widzi. Można chodzić do kościoła, by myśleć o sobie dobrze, by budować o samym sobie dobre mniemanie. Temu służy także cały sposób myślenia człowieka, chętne dostrzeganie zła wokół siebie i obawa, lęk, by nie dostrzec zła w sobie. Zauważ, że to pycha i egoizm daje nam dobre samopoczucie. Przykra dla własnego ego prawda - "psychiczny dyskomfort" - jak to ktoś ujął. Tym mamy lepsze samopoczucie, lepszy psychiczny komfort, im więcej dostrzeżemy ludzi gorszych od siebie. A zatem czyjeś złe samopoczucie, nam osobiście daje lepsze samopoczucie. Na bezpieczną przed pychą i egoizmem drogę świętości wkracza ten, kto zaczyna gorliwie pracować nad stratą wszelkich mniemań, wszelkich złudzeń, kto szuka o sobie gorzkiej prawdy, kto pragnie, by Bóg go oczyszczał z tego samozakłamania nawet bez miłosierdzia. Mało jest ludzi to rozpoznających, a jeszcze mniej chcących iść tą drogą - z sercem pokornym. A pokora to naczynie wszelkich cnót. Jeżeli pociąga cię droga prawdziwej duchowości, na której otrzymasz siłę i moc do zaparcia się siebie, do tego żeby umrzeć dla swojej pychy i egocentryzmu, by stawać się pokorną i przyoblekać w cnoty - to przyjdź i dołącz do nas.
- Jestem już za stara, to nie na moją głowę, wystarczy mi tradycyjna wiara - odparła kobieta.
- Tradycyjna wiara to która droga?
Ale kobieta odwróciła się i pospiesznie odeszła.
Do uczniów, którzy podeszli do niego rzekł:
- Zauważcie, że nieustannie toczymy walkę z sobą, wpływami świata i szatana. W tej codziennej walce są albo zwycięzcy albo pokonani. Nie ma innej opcji, tu, za tego życia nie ma czegoś takiego jak święty spokój. Toczy się nieustanna walka, której stawka jest większa niż życie i śmierć ciała. Zdecydowana większość ludzi niestety dziś przegrywa, ale przyczynę zła widzi na zewnątrz siebie, a nie w sobie. I tak ludzie walczą ze sobą o swoje wyimaginowane racje będące jedynie złym wyobrażeniem dobra i prawdy.
- A dlaczego w takim razie tak nieskuteczne są Sakramenty święte? - pyta uczeń.
- A czy dusze chcą, by Pan Jezus ich dotknął i uzdrowił, by mogli dojść do wielkiej z Nim zażyłości, by mógł łagodnie poprowadzić drogą świętości i w tę Swoją Świętość - jako szatę na spotkanie w Wieczności z Ojcem - je przyodziać?
*
Wszystko czego nam trzeba
Bracia w bardzo mroźny dzień siedzieli przy ogniu grzejąc się, przy tym niektórzy zaczęli narzekać na tak przeraźliwe zimno. Jeden z uczniów odwołując się do nauk brata Adonijaha rzekł:
- Nauczyłem się tu, co czynić, a czego nie czynić w tak zimny dzień jak dzisiaj.
- Co takiego? - zapytali.
- Starać się zachować ciepło. A jeżeli to niemożliwe, to nadal teoretycznie wiem, co robić i czego nie robić. Teraz mamy okazję praktykować to.
- Mianowicie?
- Otóż mamy marznąć mając w pamięci i zachowując słowa: "Nie uskarżaj się nigdy!"
Brat Adonijah rzekł:
- Tak, zaakceptować, uznać rzeczywistość taką jaka jest, to mniej cierpieć. Ale czy na pewno o to chodzi w naszym podążaniu drogą świętości? Tak naprawdę rzeczywistość nie może być odrzucona czy zaakceptowana. Uciekać wciąż od niej to tak, jakby uciekać od własnych stóp. Zaakceptować ją, to tak, jak całować własne usta. Wszystko czego nam trzeba to widzieć, rozumieć, trwać w pokoju i z miłością ofiarować ją Panu Jezusowi, zjednoczyć się z Jego Ofiarą składaną Bogu Ojcu za zbawienie świata.
- Traktować więc mamy to jak dany nam przez Boga krzyż?
- Opatrzność Boża pracuje nad nami i nad zbawieniem świata. Jeśli na swojej drodze życia spotkamy jakikolwiek krzyż, to trzeba nam go wziąć i ponieść z miłością i pokojem ofiarowując Jezusowi swój trud i swoje cierpienie. Krzyż ofiarowany w taki sposób namaszczony jest Jego błogosławieństwem. Jeśli go odrzucamy, nie akceptujemy, to krzyż nas nie omija, bo jest wpisany w nasze życie na ziemi. Krzyż nie namaszczony jest jednak o wiele cięższy. Najcięższy jest krzyż wzgardzony i odrzucony, którego wszak i tak człowiek nie może ominąć ani uniknąć, bo nie jest to w naszej mocy. W świadomym dążeniu do świętości możemy spotkać się z inną skrajną postawą. Jest nią samodzielne wyszukiwanie sobie krzyży - co jest pychą. Do świętości prowadzi tylko droga pokornego i radosnego przyjmowania Bożej Woli, bo w niej jest zawsze najwyższe dobro dla siebie i innych.
*
Szczyćcie się Jego świętym imieniem; niech się weseli
serce szukających Pana! Rozmyślajcie o Panu i Jego
potędze, szukajcie zawsze Jego oblicza! Ps 105,3-4
Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, głoście dzieła Jego wśród narodów! Śpiewajcie i grajcie Mu, rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda! (Ps 105,1-2)