O drodze do Prawdy...- Zwodzenie siebie

O drodze do jedności, jaką kroczą ci, którzy są ludźmi pokoju, który stanowić winien podstawową więź łączącą wszystkich ludzi - O drodze do prawdy.pl

O DRODZE DO PRAWDY... O BOGU I O SOBIE

Błąd 404

Przepraszamy,

prosimy spróbować skorzystać z wyszukiwarki umieszczonej w stopce.

Święty Michale Archaniele broń nas w walce przeciw niegodziwością złych

Upewnij się przyjacielu

zanim źle osądzisz

POZNANIE SIEBIE

ZWODZENIE SIEBIE

Jesteście ignorantami,

bo jesteście zbyt wielcy,

aby słuchać nauk

Boga Miłości.

*

„Chcę, abyście zajrzeli

w głąb waszych serc i usunęli z nich wszystko to, co wypacza Mój Obraz. Wymiećcie resztki fałszywych wyobrażeń. Zmyjcie to, co upodabnia Mnie do was. (…)

*

Prawdziwym mędrcem jest ten, kto umie widzieć rzeczy nie zasłonięte fałszującym je cieniem własnej zmysłowości i przemyślnych kalkulacji.

*

Mówiłem wam Kim Jestem.

JESTEM MIŁOŚCIĄ!

(POSM12)

*

„Waszą siłą jest świadomość waszej nicości”

*

Ludzie są zaiste dziwaczni:

bardziej cenią swoje mniemania

niż rzeczywistość.

Montesquieu

*

O wiekuista i niepojęta Miłości,

proszę cię o jedną łaskę,

oświeć rozum mój światłem

z wysoka, daj mi poznać i cenić wszystkie rzeczy

według ich wartości. Największą radość mam w duszy, kiedy poznaję prawdę.

(Dzienniczek 410)

„Mądrością rozumnego -

poznanie swej drogi,

zwodzenie siebie -

głupotą niemądrych.”

Prz14,8

*

"A cóż to jest prawda?"

- te słowa wypowiedział Poncjusz Piłat

i nie wnikając w nią skazał

Jezusa z Nazaretu

na powolną śmierć w męczarniach.

Obojętność prowadzi do życia w zakłamaniu,

a to do zbrodni.

Najczęstsze mechanizmy samooszukiwania się i złego wpływu na innych:

-odwracanie sensu,

-racjonalizacja zła,

-zaprzeczenie rzeczywistości,

-wypieranie prawdy ze świadomości

-ucieczka myślami w fantazjowanie,

-identyfikowanie się, utożsamianie z jakąś podziwianą, światową osobą lub instytucją,

-izolowanie się czy wycofywanie w bierność aby uchronić swe uczucia przed urażaniem,

-obwinianie innych za własne trudności, użalanie się nad sobą,

-projekcja czyli przypisywanie innym własnych złych pragnień lub cech,

-wyładowanie tłumionych uczuć - zwykle wrogości, na słabszych czy rzeczach martwych,

-wiele innych...

W dążeniu do szczęścia, w pragnieniu sukcesu, coraz więcej ludzi ma problemy z niską samooceną, z poczuciem własnej wartości, z kompleksami, z akceptacją samych siebie.

Usiłujemy sobie z tym poradzić stosując mechanizmy samooszukiwania się. Nie żyjemy więc rzeczywistością lecz złudzeniami, które wciągają w spiralę zła.

Poznawanie Prawdy o sobie i o Bogu jest najtrudniejsze, ale może nieskończenie zmieniać jakość naszego życia - bo aż na wieczność. Większy sukces nie istnieje.

Pan Jezus:

Rzeczywistość jest inna niż to, co ludzie o niej wiedzą w oparciu o własne wysiłki i domniemania.
Jedynie Moje światło może ją ukazać. Szczególnie odnosi się to do rzeczywistości o samym sobie.
Człowiek chce siebie widzieć lepszym niż jest. I na ogół widzi to, czego pragnie, a nie to, co jest. Z tego zakłamywania siebie wynika najwięcej nieporozumień i nieszczęść pomiędzy ludźmi i między człowiekiem i Bogiem.
Wszelkie niezrozumienie, niechęci, konflikty wśród ludzi - Moich wybranych też - są owocem zakłamywania siebie.
W każdym konflikcie obie strony są winne. W różny sposób - ale wspólnie ponoszą odpowiedzialność. Jeśli ukazując czyjeś zło, robi się to z miłością i z Moim udziałem, wówczas nie ma konfliktu. Ale trzeba okazać Miłość, a nie złość lub własną wyższość.

Świadectwo 297

Żyjemy już w zapowiadanym czasie rozdzielenia chwastów i plew od zdrowego ziarna.

To czas podjęcia decyzji - opowiedzenia się po stronie świata albo po stronie Boga.

Opowiadamy się po stronie świata myśląc i pragnąc na sposób świata - to droga nieprawości.

Opowiadamy się po stronie Boga pragnąc zmienić ten sposób myślenia,

pragnąc i wchodząc na oczekiwaną przez Niego drogę świętości.

Drogą nieprawości kroczy ten, kto pracuje nad dobrym wyobrażeniem, dobrym mniemaniem o sobie.

Na drodze świętości jest ten, kto pracuje nad stratą wszelkich mniemań,

które są fikcją, fatamorganą, samooszukiwaniem się.

Ten jest na właściwej drodze, kto pragnie żyć jedynie Prawdą o sobie i o Bogu, by ufnie pozwolić swemu Panu

uzdolnić się do życia Jego Miłością i przyodziać w szatę Jego Świętości. Im dalej postępujemy na tej drodze, tym bardziej powiększa się w nas niewysłowiony podziw dla wspaniałości Boga, potęguje zachwyt i zauroczenie Nim.

Własna małość w niczym wówczas nie przeszkadza, wręcz odwrotnie - otwiera na Boże zaproszenie.

Jesteśmy zaproszeni do Króla na duchową ucztę, stąd już dłużej nie wymawiając się,

musimy w tę szatę świętości zechcieć się przyodziać.

Inaczej może być z nami, jak z człowiekiem niegodnie ubranym z "Przypowieści o królu, który przygotował ucztę"

(Zob. Mt 22,1-14, a także w artykule o tym tytule na stronie "Z Poematu Boga Człowieka". )

Zwodzenie samego siebie cz.1

08 lipca 2020

"Gdyby było w nas choć trochę głębi, chcielibyśmy poznawać prawdę” M.D. Philippe OP "Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli" J8,32 "Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest Wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe" Rz12,2

Czytaj więcej

Jak chrześcijanin według Myśli Bożej miał walczyć ze złem.

11 lipca 2020

Ukazuję ci zło po to, abyś poznając jego niszczącą siłę wstawiała się do Ojca o miłosierdzie nad światem, który zdąża do zagłady. I abyś była świadoma za co podjęłaś się ofiary i pokuty. Ale ukazuję ci głębię zła także po to, abyś ukazywała je innym nazywając jednoznacznie zło - złem,

Czytaj więcej

Zwodzenie siebie cz.2

18 sierpnia 2020

"Człowiek chce siebie widzieć lepszym niż jest. I na ogół widzi to, czego pragnie, a nie to, co jest. Z tego zakłamywania siebie wynika najwięcej nieporozumień i nieszczęść pomiędzy ludźmi i między człowiekiem i Bogiem". (Świadectwo ) Link: odrodzedoprawdy.pl/zwodzenie-samego-siebie-cz1 MECHANIZMY OBRONNE PROWADZĄCE DO SAMOZAKŁAMANIA Trzeba sobie uzmysławiać, że to, co

Czytaj więcej

ZAUROCZENI FAŁSZYWYMI WARTOŚCIAMI ŚWIATA CHCEMY DOBROWOLNEJ ŚLEPOTY

Nie istnieje konieczność bycia popularnym, znanym, akceptowanym, docenianym, lubianym, a nawet kochanym. Nie trzeba być "KIMŚ" szczególnie ważnym. Nie są to niezbędne do życia podstawowe potrzeby człowieka. Nie potrzeba posiadać tak wielu rzeczy materialnych jawiących się nam jako niezbędnych do szczęścia. Są to życzenia, które rodzi nasze cielesne "ego". Są to istniejące we mnie, wpojone mi również przez ten świat "wartości", które są iluzją. Te błędne przekonania, przywiązania, nawyki myśleniowe są jak fatamorgana pociągająca w głąb pustyni. Im szybciej się zreflektujemy, tym mniej trudu, bólu i cierpienia w życiu zaznamy.

NIE POTRZEBUJEMY DO SZCZĘŚCIA TEGO, ZA CZYM SIĘ UGANIAMY.

Nie istnieje w nas żaden naturalny popęd, żadna ludzka potrzeba do podkreślania własnej ważności, bycia kimś lepszym, większym niż inni czy zajmowania wyższej pozycji. Pragnienie uznania, powodzenia, bycia popularnym są potrzebami wpojonymi i wyuczonymi przez ten ogłupiały, rywalizujący świat.

Jedynym naturalnym popędem jest bycie wolnym. Wolnym od uciążliwego pragnienia bycia ważnym, uznawanym, wpływowym, chwalonym, lubianym...

Z JAKĄ SFERĄ SWOJEGO BYTU SIĘ IDENTYFIKUJĘ, TAK ŻYJĘ.

Jest w nas coś, do czego świat nie przywiązuje wagi, a co istnieje w nas od samych naszych początków, coś, co zepchnęliśmy w głębiny naszego "ego". To nasze prawdziwe, duchowe "ja" istniejące w naszej duszy. Rozpoznajemy ją, gdyż to w niej niejako zapisane są podstawowe zasady moralne niezależne od czasu i miejsca życia człowieka. Nasza prawdziwa "jaźń", która u zarania swego zaistnienia była w objęciu Boga, nie jest zainteresowana tymi wszystkimi chwilowymi światowymi pseudowartościami i rzeczami, które może jawią się nam jako niezbędne. Ma ona w sobie już wszystko, co potrzebuje do szczęścia. Potrzeba tylko dojść do utożsamiania się z tym swoim prawdziwym, duchowym "ja". Do tego trzeba zaprzeć się siebie, swojego cielesnego "ego", nie identyfikować się z ciałem czy zawsze chwilowymi emocjami, nie poddawać światowym "wartościom". Wówczas nie będziemy pragnąć tego, co nas samych niszczy, nie będziemy lękać się świata ani ostrza śmierci. Będziemy mieli bowiem poczucie nieśmiertelności naszej świadomości, naszego bytu, będziemy rozumieli sens życia i mieli cel. Staniemy się wolni od światowej rywalizacji, od pragnień, żądz, lęków, strachu... Wolni, radośni w dobru, pełni pokoju i życzliwości do wszystkich - czyli szczęśliwi.

Baczcie, aby nie było w was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego. (Zob. Hbr3,13)

Mądrością rozumnego - poznanie swej drogi,

zwodzenie siebie - głupotą niemądrych.” Prz14,8

Jezus z Nazaretu nie miał większych problemów z dotarciem do ludzi prostych, do dzieci, do nierządnic, złodziei, zbrodniarzy, przestępców, wyrzutków społeczeństwa, ale miał problemy z dotarciem do ludzi wysoko postawionych, do ludzi religijnych, którzy uważali się za wybitnych, moralnie prawych, dobrych, pobożnych, żyjących w przekonaniu o własnej nieomylności względem postrzegania siebie.

Te problemy Jezusa wynikały z tego, że ludzie ci żyli w świecie własnych złudzeń, w samo-zwodzeniu. Nie rozpoznając własnego zła nie potrzebowali Jezusa, nie potrzebowali Zbawiciela. Próbowali początkowo na sławie Jezusie powiększyć swoje życiowe osiągnięcia, a gdy zawiódł ich nadzieje stał się dla nich nieznośnym znakiem sprzeciwu. Dlatego postanowili wszelkimi sposobami usunąć Go sprzed swoich oczu, posunęli się aż do pragnienia zabicia Niewinnego, do okrutnej zbrodni.

Czy my również bezrefleksyjnie nie usiłujemy sprostać oczekiwaniom i wymaganiom współczesnego świata, by osiągnąć osobisty sukces, by być zawsze zdrowym, sprawnym, bogatym, wpływowym, zadowolonym z siebie, człowiekiem sukcesu...? To przekracza możliwości i kompetencje każdego człowieka. Wówczas wypracowujemy w swoim umyśle mechanizmy samooszukiwania siebie, by widzieć siebie samych takimi, jak tego pragniemy. Nie liczy się rzeczywistość ale pozory. One jednak tylko doraźnie pomagają, tzn znieczulają ból naszego ego, ale nie leczą rozwijającej się śmiertelnej duchowej gangreny.

W dłuższej perspektywie taki sposób myślenia jest samoniszczący, samobójczy. Skutkuje szalonymi wręcz postępkami urażanej miłości własnej, skutkuje epidemią psychicznych załamań, depresjami i samobójstwami. Jak wyjść z tej opadającej spirali?

Czytamy w Piśmie Świętym:

"Baczcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia..". Hbr3,13

Bacząc więc na swoje serce dostrzegam w nim coś, co skłania mnie do zachęcania też innych.

Baczyć to znaczy doglądać, mieć nadzór. Ale w jaki sposób to czynić i nad czyim sercem? Oczywiście doglądać własne serce, ale nie w zestawieniu z innymi, najlepiej wyraźnie gorszymi, by we własnych oczach wypaść lepiej i uspokoić swoje sumienie.

Nasza ludzka inteligencja pozwala nam na przeprowadzanie takich dywagacji umysłowych, by móc postrzegać siebie właśnie takim, jakiego chcemy siebie widzieć. A to jest właśnie nasza przewrotność.

Czy moim dobrem jest zatem nie dostrzeżenie czy też doszukanie się w sobie przewrotnego serca, swojej niewiary?

Zdecydowana większość Chrześcijan o tym nie myśli. Nie baczy bowiem na swe serce, wręcz czyni wszystko, by prawdziwego swojego stanu na wszelki wypadek nie dostrzec. Wierzymy bowiem bardziej przewrotnym "mądrościom" tego świata wrogiego Bożemu prawu i uznajemy, że najważniejsze jest dla nas dobre samopoczucie. A do tego potrzebne jest samozadowolenie, dobre mniemanie o sobie. Z kolei do osiągnięcia tego lepsze jest słodkie kłamstwo niż gorzka prawda. Te przesłanki skłaniają do uczciwego przyznania się przed sobą, że sam siebie mogę jednak oszukiwać.

Co by się jednak stało, gdybyśmy zdecydowali się na dostrzeżenie swojego przewrotnego serca i tego się doszukali? Że bardziej ulegli jesteśmy wpływom świata niż Bożego Słowa?

Tak to działa, że gdy już nie mamy prawdziwej wiary chce nam się uciec świadomością od takich myśli i przerwać takie rozważania znajdując sobie mnóstwo pretekstów.

Wnikając jednak teraz uczciwie we własne serce możemy już dostrzec nieco prawdziwej prawdy o sobie.

Gdy mamy właściwą wiarę w Boże miłosierdzie i uznalibyśmy w sobie przewrotne serce, to wołalibyśmy ze szczerą skruchą: "Panie Jezu Chryste zmiłuj się nade mną grzesznym." A dzięki takiemu stawaniu w prawdzie o sobie, Prawda by nas wyzwoliła z przewrotności.

Zaś "wiara" w Boże miłosierdzie bez konieczności stanięcia w prawdzie o sobie i bez skruchy jest również owocem przewrotnego serca. Co prawda wówczas zachowujemy swoje dobre mniemanie o sobie i dbamy o swoje dobre samopoczucie, ale w rzeczywistości z wolna stajemy się coraz gorsi tak psychicznie jak i moralnie. Nie wierzymy też prawdziwie, bo Bóg z czasem staje się w naszych oczach jedynie historią, albo kimś odległym, nie działającym, jakby nie żywym. Szaleństwo świata tak wówczas na nas wpływa, że gonimy za osobistym światowym sukcesem niczym oszalały koń biegnący na oślep wcale nie myśląc o tragicznych tego skutkach.

Jak więc się uczciwie oceniać? Punktem odniesienia w tym baczeniu na swe serce jest tu dostrzeżenie, czy Bóg jest dla mnie Bogiem żywym, z którym mam żywe, prawdziwe relacje dzięki którym poznaję jak mnie widzi, czego oczekuje ode mnie i co mam czynić dzisiaj, by Mu się podobać.

Gdy Bóg staje się dla duszy Żywy, człowiek nie przestaje Go podziwiać, zachwycać się, uwielbiać, dziękować i wynagradzać za siebie i innych... Bo Któż jak Bóg!!!

"Wszelkie Prawa zastrzeżone" jedynie co do zasad wzajemnego poszanowania i życzliwości. Kopiowanie i wykorzystywanie materiałów jest jak najbardziej wskazane. Utrzymuję tę witrynę z własnych środków, a służyć ma ona powszechnemu dobru. Proszę więc o wyrozumiałość, jeżeli nieświadomie wykorzystałem czyjąś własność prywatną. Z góry przepraszam, proszę o wspaniałomyślność lub o ewentualny kontakt, a natychmiast usunę.

Wszelkiego prawdziwego dobra wszystkim bez wyjątku życzę. Z codziennym darem modlitwy o oświecenie nas wszystkich światłem Bożej Prawdy i uświęcenie.

Strony mogą zawierać pliki cookies.

br.stanislaw@gmail.com

DEO OMNIA GLORIA

ET BEATISSIMAE VIRGINIS MARIAE